Апавяданьне зацікавіла тым, што ягоны
аўтар — ураджэнец і жыхар
горада у яким адбываюцца апісаныя им падзеі. Гэта стварае эфэкт рэальнай
прысутнасьці і робіць тагачасную рэчаіснасьць даволі
пазнавальнай нават праз некалькі дзесяткаў год.
Разбураны касьцёл і рэмзавод,
між імі закінутая чыгуначная лінія.
Першамайская дэманстрацыя на вуліцы з аднайменнай
назваю, дзе яна ладзіцца дасюль.
Падлеткі, якія асабліва старанна нясуць
транспаранты і надзвычай гучна крычаць ура!,
зусім не ад любові да КПСС,
а нібы імкнучыся загладзіць віну за надта
непрыемную гісторыю, у якой
напярэдадні былі сьведкамі і саўдзельнікамі.
На шчасьце, усё
абышлося для каго ўмоўным тэрмінам, для каго
бацькоўскай папругай, хаця й магло
скончыцца турэмным зьняволеньнем. Пасталеўшы,
тыя падлеткі хутчэй за ўсё палічаць за лепшае
ня ўзгадваць аб такім сваім
досьведзе ні пад час выхаваўчых гутарак з нашчадкамі,
ні ў блатной кампаніі,
нехта праз сваю разумовую абмежаванасьць наогул не сьцяміць,
у чым вінаваты.
Толькі для аднаго з усіх гэты выпадак зробіцца
лініяй, што падзяляе дзяцінства і сьвет
дарослых, нагодай для роздуму аб псыхалёгіі
савецкай моладзі, самай перадавой у сьвеце,
аб абставінах, якія
змушаюць да лідэрства аднаклетачных істотаў з прозьвішчамі
Каробка, Казлоў і Гаўноў.
Нічога ня зробіш — у жыцьці мяжою між дзяцінствам і сталасьцю рэдка бывае
выпускны вечар у актавай залі.
Асаблівай ухвалы заслугоўвае перакладчык, які здолеў так арганічна, нязмушана
перакласьці на родную мову і глыбокія ўнутраныя развагі, і блатныя мянушкі.